ಮರು(ರ)ಳು ಪ್ರೇಮಿ
ಕಿನಾರೆಗೆ ಮುತ್ತನಿಡುತ್ತವೆ ಅಲೆಗಳು, ಸೋಲನೊಪ್ಪದೆ ಮತ್ತೆ-ಮತ್ತೆ... ಮರಳನು ಚುಂಬಿಸುವ ಮರುಳಿಗೆ ಮನಸೋಲದಿರಬಹುದೇ ಕಂಗಳು?! ಲೆಕ್ಕವಿರದಷ್ಟು ಬದುಕುಗಳಡಗಿವೆ ಸಾಗರದಲಿ; ಆದರೂ, ಉಸಿರಿಲ್ಲದ ಉಸುಕಿನ ಮೇಲೆ ಅದೆಷ್ಟು ಮೋಹವದಕೆ?! ತಾನಲ್ಲದೆ ಬೇರಾರೂ ಮರಳ ಮೇಲೆ ಗುರುತುಳಿಸಬಾರದೆಂದು, ಮೂಡಿದ ಗುರುತುಗಳನೆಲ್ಲಾ ಅಳಿಸುವುದನ್ನೂ ಮರೆಯದು ಮರ(ರು)ಳು ಪ್ರೇಮಿ! ಜೋಡಿ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ಎದೆಯ ಚಿತ್ತಾರಗಳ ಮೇಲಂತೂ ಇನ್ನಿರದ ಮುನಿಸು; ತನಗಿಲ್ಲದ ಭಾಗ್ಯದ ಮೇಲೆ ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚಿರಬೇಕು!! ಚಂದಿರನಿರಲು ಬೆಳದಿಂಗಳ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ; ಶಶಿಯಿರದಿರಲು ಅವನು ಚೆಲ್ಲುವ ಪ್ರೀತಿಯ ನೆನಪಲ್ಲಿ; ಭೋರ್ಗರೆದು ಮೈಮೇಲೆ ಬಿದ್ದರೂ, ಕಿನಾರೆಯು ಕಿನಾರೆಗೇ* ತಳ್ಳುವುದು ಲಹರಿಗಳನು, ಕಲ್ಲು ಹೃದಯದ ಇನಿಯನಂತೆ!! ಆದರೇನು, ಸಾಗರದ ಅಲೆಗಳಿಗೆ ಮರುಳು ಪ್ರೀತಿ, ಕೊರಳ ತುಂಬಾ ಕರೆ-ಕರೆದು, ಚೂರು-ಚೂರೇ ಮರಳನು ತನ್ನೊಳಗೆ ಸೆಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಎಂದಾದರೊಮ್ಮೆ ಈ ಅಂತರವೇ ಅಳಿಸಿಹೋಗಬಹುದೆಂಬ ಆಸೆಯಲಿ... [*ಕಿನಾರೆ=ಮೂಲೆ] -ಪಲ್ಲವಿ ಕಬ್ಬಿನಹಿತ್ಲು